सिथियनांचे परिभ्रमण:
सिथियनांचे परिभ्रमण:
सिथियन लोकांच्या टोळ्या आशियांत घुसल्या तेव्हां त्या वेळीं बलाढ्य असलेल्या असुर राष्ट्राच्या वाटेस न जातां त्यांच्यापैकीं कांही टोळ्या पूर्व बाजूला व कांहीं पश्चिम बाजूला गेल्या. होमरनें वर्णिलेला काल आणि इराणी साम्राज्याचा काल यांच्या दरम्यानच्या कालांतील आशियामायनरच्या परिस्थितीवर सिथियन लोकांचा बराच परिणाम झालेला आहे.
सिथियन लोकांच्या चालीरीती वगैरे गोष्टीसंबंधानें विशेष महत्त्वाची माहिती हिरोडोटसच्या ग्रंथांत मिळते. हिरोडोटस व हिपॉक्राटीझ यांच्या ग्रंथांत सिथियन लोक पूर्ण रानटी होते असें वर्णन आढळते, पण नंतरच्या इतिहासकारांनीं सिथियन हे बरेच सुधारलेले लोक होते असें म्हटलें आहे. या विरोधाचा खुलासा असा आहे कीं, सिथियन लोकांपैकीं कांहीं टोळ्या केवळ भटकेगिरी करणा-या होत्या, तर उलटपक्षी कांहीं स्थायिक राहून शेतकी व इतर अनेक उद्योगधंदे करणा-या होत्या. अर्थातच या दोन प्रकारच्या सिथियन लोकांच्या चालीरीती आणि संस्कृति यांच्यामध्यें बरेच अंतर होतें.
या लोकांपैकी काही टोळ्या या पूर्णतः रानटी व सतत भ्रमंती करणाऱ्या असून त्यांपैकी काही स्थायिक झालेल्या होत्या; मात्र हे लोक काटक, अंगापिंडाने मजबूत व लढवय्ये असल्याचा उल्लेख आढळतो. भटकंती करणाऱ्या लोकांचा मुख्य व्यवसाय म्हणजे चराऊ कुरणांचा शोध घेऊन घोडे, शेळ्या, मेंढ्या इ. गुरांचे कळप पाळणे आणि त्यांना चरण्यासाठी जेथे गवत व पाणी मिळेल, त्या प्रदेशांत भटकंती करणे हा होता. या प्राण्यांचे दूध, मांस, रक्त, कातडी इत्यादींचा त्यांच्या उदरनिर्वाहास उपयोग होई. त्यांना घर असे एका जागी नसल्यामुळे चटकन उभारता व मोडता येईल अशा तंबूंतून वा झोपड्यांतून ते वस्ती करीत. तंबूसाठी ते कातड्याचा सर्रास उपयोग करीत; मात्र स्थायिक झालेल्या टोळ्या गुरे सांभाळून शेती व इतर उद्योगधंदे करीत. ते गहू, मासे, लाकूड व गुलाम यांची निर्यात ग्रीक शहरांना करीत असत. अर्थात या दोन प्रकारच्या सिथियन लोकांच्या चालीरीती, जीवनमान आणि संस्कृती यांमध्ये साहजिकच फरक आढळतो. स्थिरावलेल्या सिथियनांनी व्होल्गा नदी ओलांडून सुमेरियनांच्या ताब्यातील कॉकेशस व काळ्या समुद्राच्या उत्तरेकडील आशिया मायनरपर्यंतचा मैदानी प्रदेश सु. तीस वर्षे संघर्ष करुन पादाक्रांत केला आणि त्या प्रदेशात साम्राज्य स्थापन केले. त्यांच्या साम्राज्याच्या सीमा निश्चित नसल्या, तरी पश्चिम पर्शियातून सिरिया आणि ज्युडिआपासून ईजिप्तपर्यंत त्यांचे अधिराज्य होते.
सिथियन जीवनशैली:
जीवनशैली : सिथियन हे मूलतः भटके लोक होते. ते उत्तम घोडेस्वार असून पार्थियनांच्या ढंगात घोड्यावरुन धनुष्यातून बाण मारीत. त्यांचा पोशाख घोडेस्वाराला (अश्वीय) पूरक असा कातड्याची अर्धचड्डी, अंगरखा (डगला) व त्यावर जॅकेट, पायात हलके बूट आणि शिरस्त्राण (छत्रीच्या आकाराची टोपी) असा होता; मात्र त्यांच्या सर्व कपड्यांवर बारीकसारीक आकृतिबंधांचा शैलीपूर्ण कशिदा विणलेला असे. त्यांच्या स्त्रिया लांब झगे घालीत आणि बुरखा वापरीत. त्या मुलांसोबत घोड्यावरुन जात आणि बहुधा चौचाकी गाडीतून हिंडत. काही तज्ज्ञांच्या मते त्या पुरुषांबरोबर घोड्यावर आरुढ होऊन युद्घातही सहभागी होत असत. सिथियन युद्घात फारच रानटी असत. ते शत्रूंची मुंडकी कापत. युद्घाच्या वेळी ते तीन विभाग करीत व त्या प्रत्येकावर एक सेनापती नेमीत. राजाकडे सर्व सत्ता असली, तरी लढवय्या वर्ग अनेक राजकीय अधिकार भोगत असे. अर्थात या जमातींतील लढवय्या वर्ग सोडता अन्य लोक कृषिप्रधान असून शेती करीत. ते मुख्यत्वे नीपर व डॉन नद्यांमध्ये वास्तव्य करुन गव्हांसारखी पिके घेत.
सिथियन कला:
सिथियन कला ही मुख्यत्वे अलंकरणाची कला होती. त्यामुळे दैनंदिन जीवनातील वापरावयाच्या वस्तूंमधून – विशेषतः भांडी, रग, चादरी, कपडे यांतून – त्यांची कलाकुसर आढळते. ते घोड्याची खोगीर, तलवारी यांना अलंकारांनी मढवीत व त्यावर कलाकुसरयुक्त नक्षी काढीत असत. त्यांच्या कलेत प्राण्यांना प्राधान्य असून त्यांच्या आकृत्या व रचनाबंध सर्वत्र चितारलेले आढळतात (प्राण्यांची चित्रे हे त्यांच्या कलेचे प्रमुख ज्ञापक होते). त्यांच्या कलात्मक आकृतिबंधांत प्राणी व निसर्ग यांचा सुरेख संगम दृष्टोत्पत्तीस येतो. त्यात एक सुसंगती आणि जोश आहे. त्यांची ही प्राणिदर्शक शैली सार्मेशियन बहुरंगी चित्रशैलीत विकसित झाली होती. तिचे पुढे गॉथ लोकांनी अनुकरण केले आणि मध्य यूरोपात ती परिचित केली. मध्ययुगात सिथियन प्राण्यांच्या आकृतिबंधाचा प्रभाव उत्तर यूरोपमध्ये आढळतो. एकूण ते कलाकुसरीत तज्ज्ञ होते. विशेषतः दागिने त्यांना प्रिय होते. त्यांची शस्त्रेसुद्घा कलाकुसरयुक्त असत.
धर्मविधिविषयक:
त्यांच्या धर्माविषयीची माहिती मुख्यत्वे पुरातत्त्वीय अवशेष आणि काही प्रमाणात ग्रीक व रोमन लेखकांनी लिहिलेल्या विशेषतः हीरॉडोटसच्या इतिहासावरुन ज्ञात होते. त्यांच्या सात उपास्यदेवता होत्या. त्यांचे तीन वर्ग होते. पहिल्यात ताबिती (ग्रीक हेस्टिया), दुसऱ्यात पॅपाइडस (झ्यूस) आणि अपी (गाईआ) आणि तिसऱ्यात आटोसिरस किंवा गोटोसिरस (ॲपोलो) असा अनुक्रम होता. उरलेल्या अर्टिम्पासा किंवा अर्गिम्पासा (ॲफ्रोडाईट आवरॅनिया) आणि अन्य दोन देवतांची नावे कळत नाहीत; परंतु बहुधा त्या हेरॅक्लिस व अरेस या देवतांसदृश असाव्यात. सिथियन उपास्यदेवता प्राचीन इंडो-इराणियन परंपरेशी मिळत्याजुळत्या होत्या. त्यांच्या देवतांत अग्निदेवता ताबिती (इराणियन तारायती) ही इंडो-इराणियन तारायती या अग्निदेवतेच्या संकल्पनेशी साधर्म्य दर्शविते; ती त्यांची बहुधा मातृदेवता असावी, तसेच वैवाहिक दांपत्य पॅपाइडस (पिता) आणि अपी (इराणियन अप-पाणी) हे इंडो-इराणियन स्वर्ग आणि पृथ्वी या वैवाहिक जोडप्यांच्या संकल्पनेचे द्योतक असावे. त्यांच्या संयोगातून टार्गिटॉस हा सिथियन लोकांचा व त्यांच्या राजवंशाचा पूर्वज जन्माला आला. याच धोरणाने सिथियनांची आर्टिम्पासा ही देवता इराणियन आर्ती (आशी) या देवतेशी सादृश दर्शविते. ती भौतिक सुबत्तेची निदर्शक असून हीरॉडोटसने तिचे सादृश्य ॲफोडाइटीशी दाखविले आहे, तसेच हीरॉडोटसच्या मते ॲरिस या देवतेची आराधना युद्घदेवता म्हणून करण्यात येई. ती इराणियन व्हेरेथ्रग्ना या देवतेशी मिळती जुळती होती. या देवतांना मेंढ्या, घोडे इ. प्राण्यांचे बळी तसेच लढाईतील कैदी बळी म्हणून अर्पण करीत. त्यांच्या सभोवती प्राण्यांचे चित्र काढीत.
या सात प्रमुख देवतांशिवाय टार्गिटॉसचे तीन मुलगे यांनाही त्यांच्यात आदराचे स्थान होते.
सिद राजघराणे
याशिवाय सिथियन जमातींतील सिद या राजघराण्याचे दैवत थागिमासाडस (Thagimasida) हे असून त्याचे हीरॉडोटसने पॉसेडॉन(Poseidon) या ग्रीक देवतेबरोबर साधर्म्य दर्शविले आहे. त्यांच्या संप्रदायाविषयीची माहिती त्यांच्या राजांच्या थडग्यांवरुन होते. या उत्खनित थडग्यांतून काही धर्मविधिविषयक वस्तू आढळल्या; मात्र उत्खननात त्यांच्या देवतांच्या मूर्ती व मंदिरे आढळली नाहीत.
त्यांच्या और्ध्वदेहिक कर्मकांडाविषयीची माहिती त्यांच्या कबरस्थानातील पुरातत्त्वीय पुराव्यावरुन ज्ञात होते. मेलेल्या माणसाचे शव संलेपन करुन त्याची मिरवणूक काढीत असत व चाळीस दिवसानंतर त्याचे दफन करीत.
सिथियन हे मूलतः भटके लोक होते. मात्र हे लोक काटक, अंगापिंडाने मजबूत व लढवय्ये असल्याचा उल्लेख आढळतो. औषधी युक्त शेळया मेंढ्याच्या दुधातुन या लोकांत काटक निरोगीपणा आला.
सिथियनांचे परिभ्रमण:
सिथियन लोकांच्या टोळ्या आशियांत घुसल्या तेव्हां त्या वेळीं बलाढ्य असलेल्या असुर राष्ट्राच्या वाटेस न जातां त्यांच्यापैकीं कांही टोळ्या पूर्व बाजूला व कांहीं पश्चिम बाजूला गेल्या. होमरनें वर्णिलेला काल आणि इराणी साम्राज्याचा काल यांच्या दरम्यानच्या कालांतील आशियामायनरच्या परिस्थितीवर सिथियन लोकांचा बराच परिणाम झालेला आहे.
भटकंती करणाऱ्या लोकांचा मुख्य व्यवसाय म्हणजे चराऊ कुरणांचा शोध घेऊन घोडे, शेळ्या, मेंढ्या इ. गुरांचे कळप पाळणे आणि त्यांना चरण्यासाठी जेथे गवत व पाणी मिळेल, त्या प्रदेशांत भटकंती करणे हा होता. या प्राण्यांचे दूध, मांस, रक्त, कातडी इत्यादींचा त्यांच्या उदरनिर्वाहास उपयोग होई. त्यांना घर असे एका जागी नसल्यामुळे चटकन उभारता व मोडता येईल अशा तंबूंतून वा झोपड्यांतून ते वस्ती करीत. तंबूसाठी ते कातड्याचा सर्रास उपयोग करीत; मात्र स्थायिक झालेल्या टोळ्या गुरे सांभाळून शेती व इतर उद्योगधंदे करीत. ते गहू, मासे, लाकूड व गुलाम यांची निर्यात ग्रीक शहरांना करीत असत. अर्थात या दोन प्रकारच्या सिथियन लोकांच्या चालीरीती, जीवनमान आणि संस्कृती यांमध्ये साहजिकच फरक आढळतो. स्थिरावलेल्या सिथियनांनी व्होल्गा नदी ओलांडून सुमेरियनांच्या ताब्यातील कॉकेशस व काळ्या समुद्राच्या उत्तरेकडील आशिया मायनरपर्यंतचा मैदानी प्रदेश सु. तीस वर्षे संघर्ष करुन पादाक्रांत केला आणि त्या प्रदेशात साम्राज्य स्थापन केले. त्यांच्या साम्राज्याच्या सीमा निश्चित नसल्या, तरी पश्चिम पर्शियातून सिरिया आणि ज्युडिआपासून ईजिप्तपर्यंत त्यांचे अधिराज्य होते.
सिथियन जीवनशैली:
जीवनशैली : सिथियन हे मूलतः भटके लोक होते. ते उत्तम घोडेस्वार असून पार्थियनांच्या ढंगात घोड्यावरुन धनुष्यातून बाण मारीत. त्यांचा पोशाख घोडेस्वाराला (अश्वीय) पूरक असा कातड्याची अर्धचड्डी, अंगरखा (डगला) व त्यावर जॅकेट, पायात हलके बूट आणि शिरस्त्राण (छत्रीच्या आकाराची टोपी) असा होता; मात्र त्यांच्या सर्व कपड्यांवर बारीकसारीक आकृतिबंधांचा शैलीपूर्ण कशिदा विणलेला असे. त्यांच्या स्त्रिया लांब झगे घालीत आणि बुरखा वापरीत. त्या मुलांसोबत घोड्यावरुन जात आणि बहुधा चौचाकी गाडीतून हिंडत. काही तज्ज्ञांच्या मते त्या पुरुषांबरोबर घोड्यावर आरुढ होऊन युद्घातही सहभागी होत असत. सिथियन युद्घात फारच रानटी असत. ते शत्रूंची मुंडकी कापत. युद्घाच्या वेळी ते तीन विभाग करीत व त्या प्रत्येकावर एक सेनापती नेमीत. राजाकडे सर्व सत्ता असली, तरी लढवय्या वर्ग अनेक राजकीय अधिकार भोगत असे. अर्थात या जमातींतील लढवय्या वर्ग सोडता अन्य लोक कृषिप्रधान असून शेती करीत. ते मुख्यत्वे नीपर व डॉन नद्यांमध्ये वास्तव्य करुन गव्हांसारखी पिके घेत.
धनगरांनी राजसत्तांना केलेली मोलाची मदत म्हणजे हेरगिरी. सतत भटकंती असल्याने व चा-यासाठीच हिंडत असल्याने शत्रुमुलुखातील हालचाली त्यांना आपसुक कळत. छ. शिवाजी महाराजांनी नुसत्या गडकोटांसाठी नव्हे तर हेरगिरीसाठीही त्यांचा उपयोग करुन घेतला...पण सर्वात महत्वाचा उपयोग म्हनजे गनीमी कावा.
Comments
Post a Comment